حی تئاتر شهر تبریز با رویکرد تداوم مفاهیم معماری ایرانی اسلامی در معماری معاصر

با توجه به پیشرفت علم وتکنولوژی و تحولات چشمگیر در ساختارهای اجتماعی واقتصادی جوامع امروز، کشورهایی قادر به دستیابی به سطح مطلوب زندگی وحیات بشری خواهند بود که جامعه خود را بر پایه ارزشهای فرهنگی و گسترش آن،استوار سازند.عناصر تئاتری و دراماتیک را در هر جامعه ی انسانی می توان سراغ کرد، صرف نظر از آنکه این جوامع پیشرفته و پیچیده باشند یا نباشند. در ایران نیز هنرهای نمایشی از سابقه ی طولانی برخوردار است و بنا به فرهنگ ایرانیان الگوهای دینی از نمایش نیز به چشم می خورد مانند تعزیه،سیاه بازی،خیمه شب بازی،نقالی... ولی نزدیک به یک قرن است که نمایش با مفهوم اروپایی آن در ایران راه یافته است و امروزه شاید بخش غالب این هنر به شیوه ی اروپایی آن منحصر گردد.این شیوه برای خود فضاهای خاصی به همراه آورده است که خود یادگار سنت نمایش یونان باستان است.بنابراین در چند دهه ی اخیر به علت تفاوت ماهوی این نوع از نمایش با نمایش های ایرانی فضاهای طراحی شده برای آن نیز کاملا متفاوت گشته است.امکانات جدید، ساخت و ساز و توسعه ی اجتماعی، فضاهای جدیدی را طلب میکند که با حفظ اصول نمایش بیشترین بهره وری تکنولوژیکی و انعطاف پذیری را داشته باشد.سابقه دیرینه واستقبال مردم آذربایجان از هنرهای نمایشی و تئاتر و نظر به اینکه فضای مناسبی برای عرضه و رشد این هنر در سطح منطقه نیست مرکز تئاتر وهنرهای نمایشی تبریز می تواند فعالیت های موثری در این زمینه ایفا کند.مطالعه حاضر تلاشی است برای طراحی الگویی ایرانی از تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی که بتواند نقش مطلوبی در ایجاد فضایی عمومی برای جذب مردم از انواع قشرهای مختلف جهت اعتلای هنرهای نمایش جامعه حرفه ای و فولکور گردد .در این تحقیق طراحی،برای رسیدن به اهداف فوق،شناخت بستر طراحی ومفاهیم بنیادی معماری بومی(ایرانی) جهت استفاده در کالبد بخشی ضروری می نماید .